Eindelijk thuis ...

De afgelopen nacht moet zowat de zwaarste zijn geweest uit mijn hele leven. Op de luchthaven kon Ferres geen moment stil zitten al kun je dat een ukkie van 2,5 jaar niet kwalijk nemen. Eens op het vliegtuig viel het wel mee tot ... plots het licht uit ging (voor de veiligheidsvideo). Het kot was plots te klein en Ferres schreeuwde alles bij elkaar. Menig reiziger zal gedacht hebben : "Daar gaat mijn nachtrust !"

Vanaf het moment dat het vliegtuig naar de startbaan reed, werd Ferres kalmer ! Een minuut of 2 voor het opstijgen, viel hij in slaap. Het versnellen van de motoren en de take off lieten hem dus koud. Wij daarentegen kampten met hevige emoties op dat moment en heel wat tranen vloeiden... een afscheid van een land waarmee wij voor ons hele leven een aparte band zullen hebben.

Ferres werd pas wakker op Charles De Gaulle en daar begon het spel opnieuw ! Deze maal tot in Zaventem ! Het duurde even tot we de bagage hadden en dan stond er een heus welkomst-comitee voor ons klaar. Ferres kroop niet terug in zijn schulp, hij onderging het als avonturier !

Op FCA werd onze definitieve akte verleend, het was slechts een formaliteit maar wel een broodnodige.

Omstreeks 12u30 zijn we veilig maar doodop thuis geraakt. Ons huis was werkelijk geweldig versierd en bij het zien ervan hielden we het niet meer droog ! Daar heeft Ferres direct mogen proeven van de limburgse delicatesse bij uitstek : aardbeien !

Tijdens dit verhaal willen we nog even onze dank betuigen aan iedereen die met ons meeleefde ... familie, vrienden, collega's, ... Een speciale dank aan onze medereizigers Georgette en Peter, die ons inwijden in het leven van een 2,5 jarige en die ons zowat vanalles hebben geleend (behalve geld) !

Terug naar Amba

Aan het ontbijt heeft Ferres zich van zijn mindere kant getoond. Hij kreeg zijn zin niet en toen hij bleef doordrammen, hebben we hem op de grond gezet ! Nou zeg ... dat vond meneer niet zo aangenaam... hij trok zijn schoenen uit en gooide ermee en met zijn kousen idem dito ! Hij tast dus wel degelijk de grenzen af en we zien dit als een heel mooi teken naar de hechting toe !

Vanmorgen op hotel heb ik Ferres nog goed moeten troosten. Hij wilde zijn voetballerskwaliteiten tonen en zijn traptechniek wat bijschaven. De ballon lag echter vlak naast de deustijl... Auw ...

Vandaag stond dus in het teken van de terugkeer naar Amba ! We vreesden het ergste maar het viel ontzettend goed mee. Onze hulpgoederen werden enthousiast onthaald (dank u wel collega’s en vrienden) en we kregen er de adoptie- en geboorteakte ! Onze Waalse tegenhangers waren er ook om een kindje op te halen ! Het vriendje van Ferres nota bene … hij is een maandje ouder dan onze koter en verhuist naar Eupen. We hebben de mail adressen uit gewisseld, misschien kunnen we contact houden … Onze koele krijger verliet zonder ook maar een traan te laten het Amba weeshuis.

Voordat we naar Amba reden, waren we reeds in het Ethiopian Map Center geweest om de kaart van Ethiopië en van Baku-Tibie te kopen. Zo kunnen we onze kleine later vertellen vanwaar hij afkomstig is !

In Addis Guest house hebben we heerlijk gegeten en Ferres heeft er zijn traptechniek wat verbeterd met een van de obers ! Daarna trokken we te voet terug naar het hotel. Een fikse wandeling langs winkeltjes, schoenenpoetsers, bedelaars, … Niet zo ver van het hotel waren 3 jongetjes van nauwelijks 5 jaar in een straatgevecht verwikkeld met als inzet een ballon (die niet door ons gegeven werd). Gelukkig had ik een heel arsenaal bij en heb ik deze daar uitgedeeld. Het nadeel was dat die kinderen ons nog ettelijke honderden meters gevolgd zijn om nog geld of andere dingen los te peuteren.

Dit berichtje zal het laatste uit Addis zijn, we blijven in de toekomst in de ether en reageren mag natuurlijk ook. Alle reacties zullen gebundeld worden en later kan Ferres ze zelf lezen.

Tot binnenkort (in België)

Waterpret

Ferres begint de nachten steeds beter te verteren, maar wij hebben een erbarmelijke nacht erop zitten. Een meute honden heeft ons lange tijd wakker gehouden en nadien konden de gezangen vanuit de minaretten ons ook niet bekoren !

Vanochtend dus met kleine oogjes naar het ontbijt. Nadien trokken we naar het meer in Debre Zey op 50 km van Addis (85 min. rijden). Daar kan je lekker vertoeven tussen te plaatselijke fauna en flora en de zuivere lucht (hetgeen in Addis echt wel een probleem is). Het is ook de plaats waar heel wat plaatselijke bewoners gaan picknicken of zwemmen.






De rit naar deze plek was ook wel een beleving. Het ligt op de weg naar de haven van Djibouti en het krioelt er van de vrachtwagens. Om de honderd meter staan er ook verkopers van van alles en nog wat (fruit, banden, matten... je kan het zo gek niet bedenken).

Na onze stop aan het meer trokken we naar het zwembad van de legerbasis. Ik wilde gerust wel gaan zwemmen maar een melkfles zou echt wel opvallen. Er zat meer volk aan de terrassen dan in het zwembad. Ferres leerde hier ook hoe je aan de fles drinkt, het resultaat ... een kletsnat pak !

Onze Ferres heeft vandaag ook zijn eerste tekening gemaakt ! U kan via Kapaza bieden op dit meesterwerk ...



We zijn er vandaag ook in geslaagd om onze dreumes op een respectabel tijdstip in bed te krijgen. Hij ligt al een tijdje op apegapen ...

Kortom : een zeer geslaagde dag ! (Nog 1 te gaan)

Nog een paar foto's ...

Eindelijk raken we zelf eens op onze eigen blog. We kunnen de reacties wel lezen maar het posten van berichtjes moet steeds via (schoon)pa gebeuren (waarvoor duizend maal dank) !

Eerst de mooie taferelen ...











Dan de minder mooie ...

Speeltijd

Ferres raakte gisteren wat laat in bed (22u45) en sliep nog toen we hem om 8u15 wakker hebben gemaakt. Vandaag heeft hij zijn eerste bad samen met mama mogen meemaken. En wat vond hij dat leuk ! Samen met een speeltje de badkamer onveilig maken en op mama schoot zitten, kortom heel wat waterpret. Ferres vond het minder leuk dat daar uiteindelijk een einde aan kwam.

In de voormiddag zijn we eerst naar de bank gegaan om geld te wisselen en daarna naar een souvenirwinkeltje van de Ethiopische Staat. Het aanbod viel daar echt wel tegen ... Dan maar een taxi (prijs 60 birr of net geen 4 Euro) genomen om de plaatselijke marktkraampjes af te snuizen.

Alle uitbaters willen dat je hun winkeltjes (hooguit 5 vierkante meter) betreedt want zij hebben hetgeen jij zoekt ?!?! Shoppen ligt Ferres minder, dat bezorgde ons een goede excuus om niet overal onze kop binnen te steken. We hebben er wel leuke dingen op de kop getikt en onze afdingtechniek was bijzonder effectief. Resultaat : een hele grote en een kleine Injera-mand, een t-shirtje voor Ferres en nog wat relatiegeschenken.

Rondom deze markkraampjes (meestal op een grote weg inclusief bijbehorende smog) lopen dan ook nog gastjes te vragen om uw schoenen te mogen poetsen. Even spookte het beeld van onze Ferres als schoenenpoetser door ons hoofd ... Bedelaars vind je er natuurlijk ook en de meeste daarvan zijn zeer slecht of niet mobiel ! Het zorgde voor verschrikkelijke beelden die op je netvlies gebrand blijven, wat hebben we het in West-Europa toch goed !

Ondanks de armoede moeten we jullie meegeven dat de mensen hier ontzettend vriendelijk zijn, ze lachen naar ons (of zou het naar Ferres zijn) en kijken af en toe om maar daar blijft het dan ook bij.

De namiddag hebben we het rustig gehouden, Ferres heeft de hele suite onveilig gemaakt. Spelen doet hij dan ook heel graag en maakt niet uit met wat : autotootjes, blokken, kiekeboe spelletjes, zingen, dansen, boekjes lezen, ... alles komt aan bod. Hij is een snelle leerling, na eenmaal iets voorgedaan te hebben, slaagt hij er meestal in om dit na te doen.

De eerste woordjes Nederlands & Ga direct naar de gevangenis ...

Een stroompanne gooide roet in het eten, vandaar dat het verslag van donderdag met vertraging verstuurd werd !Vandaag slaagde Ferres erin om zijn eerste woordjes in het Nederlands te mompelen, hij zegt ons vaak na … Mama, Papa, Huppakee, Kiekeboe, Goed Zo, … Het komt er vrij vlot uit !

Vandaag hebben we een uitstap gemaakt naar de dierentuin. Een paar leeuwen en een paar aapjes maar ook eerder exotische dieren als ganzen en een wit konijn … Ferres vond het allemaal geweldig en stal ook de show bij de plaatselijke bevolking !

Wat betreft eten is hij minder kieskeurig dan zijn papa. Zijn flesjes drinkt hij vlot uit maar ook water vindt vlot de weg naar zijn maagje. Deze middag heeft hij ongeveer een kwart van mijn ravioli carbonara naar binnen gewerkt.

Na het middagmaal trokken we naar het National Museum, aldaar liggen de resten van Lucie (een skelet van 3,2 miljoen jaar oud) en nog wat andere praal uit de Ethiopische geschiedenis. Op de terugweg naar het hotel viel hij op de schoot van Lydia in slaap. Eens aangekomen wilden we hem in het bedje leggen, maar dat was buiten de wil van onze kabouter gerekend. Hij bleef dermate zeuren en uiteindelijk hebben we hem uit zijn bed gehaald en bezig gehouden. Na wat spelen met de blokken, boekjes en de voeten van mama en papa (dit laatste zeker niet letterlijk bedoeld) zijn we wat gaan eten. Daar weerde hij zich tegen Klaas Vaak maar na 36 keer met de buggy van Peter en Georgette te ijsberen, verloor hij de strijd tegen de slaap…

Ferres besliste om er een korte nacht van te maken ! Om 4 uur werd hij wakker (wellicht een droom) en papa offerde 1,5 uur slaap op. Alles probeerde ik uit, hij bleef rustig maar slapen … dat niet ! Na een flesje sliep hij uiteindelijk terug in om 5u30 !Vanochtend hebben we onze zoon dan wel wakker moeten maken.

Om de planning wat correct te laten verlopen zouden we om 9u30 op de ambassade passeren om de paspoorten en bijbehorende visums op te halen. Onze papieren waren in orde maar bij Peter en Georgette werd de foto van Sam geweigerd. Planning naar de botten maar who cares … Terug naar fotograaf, terug naar ambassade … Gelukkig was deze foto wel ok ! Nu hebben Sam en Ferres de broodnodige documenten om Ethiopië te verlaten en den Belgiek binnen te mogen.

Dan trokken we met “Bob Marley” en zijn courriers naar de bergen. Schitterende natuur, een tempel, de orthodoxe kerk, ezeltjes en vrouwen die heel wat sprokkelhout sjouwen…

Op weg naar het restaurant sloeg de angst Lydia om het lijf. Vlak voor we de Amerikaanse ambassade passeerden, maakte ik een foto. Daarop stond een klein stukje van de bovenverdieping van een van de Amerikaanse gebouwen. Er is daar een verbod op het nemen van foto's en de veiligheidsdiensten hadden mijn camera opgemerkt. Ze hielden de taxi staande. Lydia wist even niet waar ze het had… ze dacht wellicht aan de bekende kanskaartje in monopoly. Na onze uitleg, het deleten van de foto en vanzelfsprekend een paspoortcontrole mochten we uiteindelijk beschikken ! De enige winnaar in dit verhaal was de taxichauffeur … die werd per uur betaald!

Als middagmaal verorberden we injira. Dat zijn zuurdesempannekoeken die je met je handen neemt en tussen zo’n stukje klem je dan vlees, groenten of kaas. Ferres heeft zich daar behoorlijk doen gelden, heel wat brood, injira en saus kapte hij naar binnen.Na het eten bezochten we de weverij : een project voor vrouwen die niet meer bij machte zijn om hout te sprokkelen en die men zo een menswaardig alternatief biedt.

Alvorens terug te keren naar het hotel sloten we af met een bezoekje op de plaatselijke Meir. Ik voelde me er niet op mijn gemak, om de haverklap werden we aangeklampt om dingen te kopen : potjes, kannetjes, zelfs tl-buizen … We hebben er wel wat mooie dingen gevonden maar afpingelen bleek moeilijker dan gedacht !

Made in Ethiopia

Na een zenuwslopende check-in waarbij we de buggy niet mochten/konden (slechts 4 stuks bagage en geen 5) meenemen en een relatief ontspannen vlucht waarin we beide veel te weinig geslapen hebben (er was gewoon nauwelijks gelegenheid toe), zijn we om precies 6u30 is Bole Airport-Addis Abebe geland. Eens ingecheckt, hebben we ons even te rusten gelegd …

Om 10u30 was het verzamelen geblazen om naar het Amba weeshuis te gaan. De zenuwen gierden door onze lichamen en eens voor de poort was onze emotionele toestand niet te beschrijven. Toen we binnen stapten, speurden onze ogen naar alle hoeken …

Het eerste kindje dat in ons blikveld kwam was … FERRES ! Het leek alsof hij ons herkende van op het fotoboekje (een relikwie dat hij trouwens niet loslaat!) maar hij hield de boot toch nog even af ! We hebben hem rustig laten wennen en hem met een speeltje gelokt. Dat lukte na enkele minuten wonderwel. Onze Ferres is (was) de oudste van de kinderen in Amba en zijn bijnaam heeft hij volgens de begeleiders niet gestolen … “Naughty boy” of “kleine deugniet !”

Het afscheid in Amba was enigszins hartverscheurend. We gunden hem de tijd om afscheid te nemen van alle medewerkers, verzorgsters, verpleegster, … maar eens de drempel van de poort voorbij kon niets hem troosten! Enkele minuten later waren de grootste tranen voorbij en klampte hij zich vast aan Lydia !We hadden ons op het ergste voorbereid maar alles is eigenlijk heerlijk verlopen.

Eens het Amba uit het visier zijn we gaan eten bij Axum Hotel. Tijdens de maaltijd was onze trots een voorbeeld. De spaghetti, het brood en wat water werden vlot verorberd zonder al te veel morsen. Het resultaat liet niet lang op zich wachten … de eerste volle pamper (als je dat gedoe een pamper kan noemen tenminste) Dus een nieuw pampertje, nieuwe kleertjes inclusief hoedje (waarop hij verzot is).

Ondertussen heeft onze kleine pruts al een middagdutje van bijna een uur erop zitten (zonder morren) Hij heeft 2 uur met blokken (zonder Ben Crabbé) gespeeld soms met risico voor lijf en leden als er weer eens een blokje welgericht een of ondere richting wordt opgesmeten. We begrijpen meteen vanwaar de bijnaam ...

In de avond hebben we samen met Georgette en Peter (adoptielotgenoten) en de heer Vandenbroeck een flesje gekraakt. Tijdens het eten voelden we dat de tijd rijp was om Ferres naar dromenland te sturen ...

1

De laatste keren telden we in dagen, nu plots nog enkele uren !
De nacht viel redelijk goed mee maar we waren vrij vroeg wakker.

Intussen zijn de ouders van Lydia toegekomen. Zij gaan ons mee uitwuiven.
Hopelijk krijgen we alle koffers in ons Zweeds staal.

De volgende post komt vanuit Addis !!!

Tot gauw !

2

Maandag is uiteindelijk een rustige dag geworden, de tuin werd onder handen genomen, de laatste prullaria aangeschaft, van een aantal vrienden werd lijfelijk afscheid genomen.

We zijn er klaar voor, hopelijk beleven we een slapeloze nacht al betwijfelen we dat beide ...

3

Het kostte ons heel wat moeite om de koffers in te pakken met in het achterhoofd het toegelaten gewicht. Het leek wel een spelletje tetris met bagage ! Maar uiteindelijk is het gelukt (dat hopen we toch) en enkel het toiletgerief moet er nog bij gestouwd worden ...

In de namiddag bleef er zelfs nog tijd over om de uitnodigingen te maken (en naar de voetbal te kijken :-)). Helaas hebben we een foutje over het hoofd gezien maar merkten Jo en Els het wel op !
We kunnen dus opnieuw beginnen...

4

De laatste zaterdag zonder Ferres ...

Vroeg in de ochtend samen met een collega vertrokken voor een fietstocht van circa 106 kilometer door het zuid-oosten van Limburg maar blijkbaar hebben we een splitsing gemist en uiteindelijk werd het een tocht van 85 kilometer. Achteraf bekeken ... gelukkig maar ... De hellingen eisten naar verloop van tijd hun tol ...

Tegen de avond hadden we thuis afgesproken met een aantal vrienden. Opzet ... singstar voor de dames en poker voor de heren. Van poker is niets in huis gekomen. Iedereen heeft zijn "zangtalenten" laten horen en het leverde enkele schitterende maar soms ook wel hilarische duetjes op ! Wesley en ikzelf als The Darkness spanden wellicht de kroon maar ook de dames als Norah Jones, Caro en Yvo als Britney Spears en Stefan en Wesley als Culture Club waren meer dan gesmaakt ! Wat moet onze kleine Ferres nu wel denken als hij de filmpjes hiervan ziet ...

5

De laatste werkdag was voor ons beiden een moeilijk moment. Of het nu voor 9 weken is of voor enkele maanden, we beseffen dat ons leven bij de terugkeer een ongelofelijke verandering zal ondergaan hebben ! (en we dus ongelofelijk veel te vertellen zullen hebben)

Lydia had ook nog een verrassing voor me ... de laatste keer met ons tweetjes (zonder babysit) op restaurant (lees brasserie) bij "Oud Cortessem" ... echt een aanrader.

6

De pech van gisteren kende vandaag nog een nasleep. De spiegel van Lydia's auto werd door de carwash "gemolesteerd" en toen Lydia verhaal haalde bij de uitbater zei deze dat dat wellicht voordien al gebeurd was en ze het op hem wilde verhalen... Scherven brengen geluk zullen we dan maar hopen.

Intussen ben ik alle adressen op etiketten aan het zetten... wat een monikkenwerk ! Lydia heeft net Maastricht onveilig gemaakt en de laatste (alhoewel ik daaraan twijfel) koopjes gedaan in het vooruitzicht van de afreis !

7

Er zijn zo van die dagen dat zowat alles tegen zit. In de ochtend vlotte het verkeer al niet echt, daarna voor de 555ste keer hetzelfde programma wijzigen omdat de gebruikers gewoon niet weten wat ze willen en in de winkel wil een k*kmadam voorkruipen ...

Gelukkig is er de avond om onze gedachten te verzetten. De wereld heeft gisteren - en wij vandaag - mogen kennismaken met Jolien Vranken. Jolien is het kersverse dochtertje van Alain en Veerle (ex-klasgenote van Lydia en sindsdien meer dan goede vrienden)

Intussen zijn het nog 2 werkdagen (voor Lydia 2 halve) en dan begint het grote avontuur...

8

Met nog 8 dagen te gaan, hadden we afgesproken met onze reisgenoten Georgette en Peter. Het was een zeer leuke avond en het kriebelde wel heel erg aangezien hun zoontje dezelfde leeftijd heeft als onze Ferres. Zo'n leuke dreumes loopt er binnen 2 weken bij ons thuis !

9

Vandaag staken er een paar verrassingen in onze brievenbus.

Allereerst de voorlopige erkenning vanwege de Federale Overheid. De definitieve erkenning kan pas gebeuren als we terug in België zijn !

Daarnaast lag ook het ontwerp van het welkomstkaartje in de bus. Renate heeft onze ideeën perfect op papier gezet en het resultaat vinden we dan ook schitterend.

Alsof dit ook niet genoeg was, de cadeautjes voor de meters zijn ook toegekomen.

Stilaan geraakt alles in kannen en kruiken ....

10

Inderdaad nog 10 dagen te gaan!

Ons dossier is neergelegd bij de Federale Centrale Autoriteit, onze visums zijn in orde en onze laatste inentingen hebben we "ontvangen" ... we zijn er dus helemaal klaar voor !

Stilaan worden de koffers gepakt en de hulpgoederen verzameld. Via deze weg willen we dan ook iedereen (familie, vrienden en vooral collega's) bedanken voor de initiatieven met als resultaat circa 30 kg aan hulpgoederen.

Nog 5 werkdagen en we gaan een spannende tijd tegemoet. We weten niet wat we ons van de overdracht moeten voorstellen, hoe de eerste contacten zullen verlopen maar we hebben er vertrouwen in ...

Nog 10 dagen nagelbijten ...

De wind flink in de zeilen ...

Jeetje, wat kan de wind plots van richting veranderen en vol in de rug blazen ... Alhoewel we een datum in juli verwachten, vielen we net niet van onze stoel.

We vertrekken op 22 juni en zullen met onze Ferres thuiskomen op 29 juni.

Nog 20 (!!!) dagen ... onze hartjes kloppen in onze kelen terwijl we aftellen.

We kunnen het nog steeds niet goed vatten ... over 28 dagen loopt er een klein kereltje in ons huis.