Eindelijk thuis ...

De afgelopen nacht moet zowat de zwaarste zijn geweest uit mijn hele leven. Op de luchthaven kon Ferres geen moment stil zitten al kun je dat een ukkie van 2,5 jaar niet kwalijk nemen. Eens op het vliegtuig viel het wel mee tot ... plots het licht uit ging (voor de veiligheidsvideo). Het kot was plots te klein en Ferres schreeuwde alles bij elkaar. Menig reiziger zal gedacht hebben : "Daar gaat mijn nachtrust !"

Vanaf het moment dat het vliegtuig naar de startbaan reed, werd Ferres kalmer ! Een minuut of 2 voor het opstijgen, viel hij in slaap. Het versnellen van de motoren en de take off lieten hem dus koud. Wij daarentegen kampten met hevige emoties op dat moment en heel wat tranen vloeiden... een afscheid van een land waarmee wij voor ons hele leven een aparte band zullen hebben.

Ferres werd pas wakker op Charles De Gaulle en daar begon het spel opnieuw ! Deze maal tot in Zaventem ! Het duurde even tot we de bagage hadden en dan stond er een heus welkomst-comitee voor ons klaar. Ferres kroop niet terug in zijn schulp, hij onderging het als avonturier !

Op FCA werd onze definitieve akte verleend, het was slechts een formaliteit maar wel een broodnodige.

Omstreeks 12u30 zijn we veilig maar doodop thuis geraakt. Ons huis was werkelijk geweldig versierd en bij het zien ervan hielden we het niet meer droog ! Daar heeft Ferres direct mogen proeven van de limburgse delicatesse bij uitstek : aardbeien !

Tijdens dit verhaal willen we nog even onze dank betuigen aan iedereen die met ons meeleefde ... familie, vrienden, collega's, ... Een speciale dank aan onze medereizigers Georgette en Peter, die ons inwijden in het leven van een 2,5 jarige en die ons zowat vanalles hebben geleend (behalve geld) !